Jak mnie nakryją, że piszę tego bloga, mogę mieć poważne kłopoty. Więc najpierw trzeba ustalić "zasady konspiracji". Nie, to niewłaściwe określenie. Zasady bezpieczeństwa. Tak brzmi lepiej. Przecież konspiracja jest tylko narzędziem, a nie celem samym w sobie. Celem jest bezpieczeństwo. Przede wszystkim moje, ale nie tylko. Chociaż (to zasada pierwsza), o tym, że to właśnie ja piszę tego bloga, nie może wiedzieć nikt poza mną. A zwłaszcza nikt w redakcji. Nikt z moich koleżanek i kolegów. A tym bardziej nikt z moich przełożonych.
Z tego wynikają następne zasady:
Nie wolno tego bloga pisać na żadnym innym komputerze oprócz mojego prywatnego notebooka. To dotyczy nie tylko służbowych komputerów i notebooków w redakcji. Ta zasada odnosi się również do wszelkich kawiarenek internetowych, komputerów przyjaciół i znajomych, a nawet komputerów innych członków rodziny.
Nie wolno nigdzie, nawet w moim prywatnym notebooku, zapamiętywać żadnych haseł ani linków związanych z tym blogiem.
Dbać o to, aby po każdym wpisie usuwać historię w przeglądarce.
Unikać korzystania z hotspotów.
Nie zostawiać nawet na chwilę mojego notebooka niezabezpieczonego hasłem.
Nie pozwalać nikomu - NIKOMU - korzystać z mojego prywatnego notebooka.
To zasady podstawowe. Ich lista będzie się rozrastać, bo życie niesie wiele niespodzianek i niebezpieczeństw.
A teraz ad rem.
To jest blog o tym, czego z pracy mojej redakcji nie widać. O tym, czego nasi odbiorcy nie tylko nie wiedzą, ale nawet nie mają szans się dowiedzieć. O różnych na pozór drobnych zdarzeniach, które później okazują się kluczowe, ale wtedy już jest za późno, aby o nich głośno mówić.
Od razu chcę uspokoić wszystkich, którzy być może z wypiekami na twarzy będą te wpisy czytać i analizować, aby ustalić, kim jestem, gdzie pracuję i kogo opisuję. Nie wierzę w żadne spiskowe teorie. Życie jest bardziej skomplikowane od nich.
